Εθνική Ελλάδας γεια σου. (στην κυριολεξία)

Εθνική Ελλάδας γεια σου.
Σου εύχομαι καλή συνέχεια στην πορεία σου. Αυτό το «γεια σου» το λέω γιατί σε χαιρετώ για πάντα. Δε θα ξαναρθούμε στο γήπεδο, ποτέ. Ούτε εγώ ούτε ο εννιάχρονος γιος μου.
Η αιτία είναι απλή. Τα όσα συνέβησαν στον αγώνα Ελλάδας – Κροατίας στο γήπεδο Καραϊσκάκης χτες το βράδυ. Ήμασταν εκεί. Και δε θέλουμε να είμαστε ξανά.
Στην αρχή ήταν η έκπληξη: "Μπαμπά είμαστε κι εμείς κάφροι;"
Κατόπιν ήρθε η απορία: "Μπαμπά γιατί είμαστε κι εμείς κάφροι;"
Στο τέλος το αρνητικό συναίσθημα: "Μπαμπά δε θέλω να ξαναρθούμε στο γήπεδο, ντρέπομαι."
Το παράδειγμα που θέλω να δώσω στο παιδί μου δεν είναι να βλέπει χιλιάδες «φιλάθλους» να τραγουδούν όλοι μαζί υβριστικά στιχάκια, ούτε να κάνουν αισχρές χειρονομίες απέναντι στους «φιλάθλους» της αντίπαλης ομάδας, ούτε να σχολιάζουν κάθε φάση του αγώνα με τα πιο χυδαία σχόλια που μπορεί να ειπωθούν, συχνά μάλιστα με ρατσιστική διάθεση.
Το παράδειγμα που θέλω να δώσω στο παιδί μου δεν είναι ο οπαδισμός, ο χουλιγκανισμός, ο σεξισμός, η στενομυαλιά. Συγγνώμη αλλά αλλιώς θέλω να μεγαλώσει. Με άλλες εικόνες. Γι’ αυτό λοιπόν λέω να κρατήσω από τις εικόνες που είδαμε μόνο εκείνες που μας έκαναν περήφανους και λογοκρίνω με δική μου βούληση όσες μας έκαναν να ντρέπομαστε
Αυτές τις εικόνες μπορείτε να δείτε στο video που συνοδεύει την ανάρτηση, αν κάνετε κλικ επάνω στη φωτογραφία.