«Αμειβόμενοι» μαθητές από δασκάλους δίχως αμοιβή.

του Βαγγέλη Γεωργίου Η μικρή Λιάνα, γύρω στα 13, πλησίασε την καθηγήτριά της, την κυρία Μάνθου. Αυτό που ήθελε να τη ρωτήσει δεν προβλέπεται, δεν συνηθίζεται στα σχολεία. "Μπορώ να λείψω για μισή ωρίτσα;". "Γιατί;" της αποκρίνεται η κ. Χρύσα. "Πρέπει να πάω στο σπίτι να μαγειρέψω για τον πατέρα μου, να βρει φαγητό όταν έρθει από τη δουλειά". Η Λιάνα δεν απευθυνόταν στην αυστηρή καθηγήτρια ενός δημόσιου σχολείου, που πληρώνεται και που πολλές φορές διδάσκει διεκπεραιωτικά. Η Χρύσα Μάνθου δεν έδωσε την άδεια της σε μια μαθήτρια που φοβάται το καθηγητή και κοιτάει πώς να γλιτώσει από το βαρετό μάθημα. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί απλούστατα η Χρύσα και η Λιάνα είναι μέλη ενός ιδιαίτερου σχολείου στα Ιωάννινα. Ένα σχολείο που χρησιμοποιεί τα ντουβάρια του Διαπολιτισμικού Γυμνασίου Ιωαννίνων ενώ το προσωπικό απαρτίζεται από δέκα συνταξιούχους εκπαιδευτικούς μαθηματικούς και φιλολόγους. Οι δέκα αυτοί συμπολίτες σε συμφωνία με τη Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης αποφάσισαν να βοηθήσουν εθελοντικά τους μαθητές που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια. Έτσι όταν χτυπήσει το κουδούνι για να σχολάσουν οι μαθητές, καμιά σαρανταριά από αυτούς μένουν για να λάβουν δωρεάν εκπαιδευτική στήριξη. Το «πρόγραμμα» διήρκεσε από τα μέσα Μάρτη 2011 μέχρι και τις μαθητικές εξετάσεις του Μάη. Η Χριστίνα μας που θέλει να γίνει δικηγόρος πιστεύει ότι μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα έκανε ένα σημαντικό βήμα παραπέρα διότι της μάθανε πώς να διαβάζει. Η Μυρτώ έρχεται με τη κιθάρα της στο μάθημα γιατί μετά πρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής για να εκπληρώσει το όνειρό της, να γίνει κιθαρίστρια. Η Τζίνα θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους, και το επάγγελμα της νοσοκόμας θεωρεί ότι της έρχεται «γάντι». Όπως βλέπετε από κοριτσάκια το πρωτότυπο αυτό φροντιστηριακό σχολείο δεν πάει άσχημα. Στα αγοράκια το αίμα «βράζει» και δεν υπάρχει ανάλογη συμμετοχή ωστόσο όσοι χρειάζονται μια ακόμα μεγαλύτερη προσοχή υπάρχει και η εξατομικευμένη διδασκαλία. Οι δέκα εκπαιδευτικοί μας ξέρουν ότι δεν θα πάρουν «μία» αλλά είναι πάντα στην ώρα τους και αρκετές φορές πριν ακόμα την έναρξη του μαθήματος ενώ σχεδόν πάντα μένουν περισσότερο για να δίνουν διευκρινίσεις στους μαθητές με απορίες. Αυτό που κατάφεραν σε εκείνο το γυμνάσιο της Ηπείρου είναι αυτό που αναζητάει κάθε σχολείο: την ανάπτυξη ανθρώπινης σχέσης μαθητή και καθηγητή αποκομμένη από την διαδικαστική ψυχρότητα της οικονομικής δοσοληψίας. Φυσικά και δεν στοχοποιώ την έμμισθη παροχή γνώσεων.. άλλωστε θα «κινδύνευα» από πολλούς φίλους και συγγενείς εκπαιδευτικούς. Είναι ένα επάγγελμα και παράλληλα λειτούργημα. Στοχοποιώ όμως τους καθηγητές και δασκάλους που υπερ-αμοίβονται είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα και καταφέρνουν να «απομακρύνουν» τους μαθητές από τη γνώση. Προσωπικά υπήρξα ένας μέτριος μαθητής. Είχα την τύχη να με διδάξουν εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί αλλά και άθλιοι διεκπεραιωτές ανεκπαίδευτοι-κοι. Οι πρώτοι μου δώσανε γνώση και αγάπη και οι δεύτεροι την εμπειρία της πηχτής ξεμωραμένης βλακείας του δασκάλου. Εύχομαι λοιπόν σε αυτό το γυμνάσιο που διδάσκει η Χρύσα τη Λιάνα, μετά από χρόνια, η Χριστίνα, η Μυρτώ, η Λιάνα και οι άλλοι όταν περνάνε έξω από το Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Ιωαννίνων να θυμούνται ότι πίσω από αυτά τα ντουβάρια υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που δεν άραξαν στην σύνταξή τους.. Ως τότε η παρούσα πιλοτική προσπάθεια θέλω πολύ να θεσμοποιηθεί και να ξεκινήσει από του χρόνου πολύ πιο νωρίς. Έτσι θα θυμούνται οι σημερινοί δεκατριάχρονοι ότι κάποιοι κάτι έκαναν γι αυτούς κάποτε.. δηλαδή σήμερα.