Το μαρτύριο της πρώτης τάξης

Το μαρτύριο της πρώτης τάξης

(δια χειρός θείου Πάνου)

Όλοι φαίνονται ενθουσιασμένοι οι γύρω μου, επειδή σε λίγες μέρες θα πάω στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Εγώ όμως δεν νιώθω έτσι.

«Τέρμα τώρα τα παιχνίδια» μου ανακοίνωσε σοβαρά ο θείος Σωτήρης. «Στην πρώτη τάξη τα πράγματα είναι σο-βα-ρά. Θα μάθεις να γράφεις και να διαβάζεις». Η θεία Λίτσα, που παρακολουθούσε τι λέγαμε, συμφώνησε. Κούνησε με τη σειρά της το κεφάλι και, σφίγγοντας τα χείλη σε μία γκριμάτσα, συμπλήρωσε: «Την έβαψες φίλε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».

Δεν κατάλαβα τι μπορούσε να σημαίνει αυτό που μου είπε. Θα πρέπει, πάντως, να ήταν κάτι κακό. Το ύφος της θείας ήταν σοβαρό· πολύ σοβαρό· πάρα πολύ σοβαρό. Το χειρότερο όμως ήταν ότι με χτύπησε παρηγορητικά στον ώμο. Αυτό η θεία Λίτσα το κάνει μόνο όταν έχω δύσκολα μπλεξίματα με τους γονείς μου και θέλει να πάρει το μέρος μου, αλλά δεν μπορεί.

Οι φίλοι μου νιώθουνε κι εκείνοι φοβισμένοι επειδή θα πάνε στην πρώτη τάξη. Ο Γιώργος άκουσε τον πατέρα του να λέει στη μάνα του ότι «Τα ψέματα σώθηκαν. Θα πρέπει να στρωθεί στη δουλειά ο μικρός». Ο Μίλτος ορκίζεται ότι ο παππούς του, όταν συνειδητοποίησε ότι ήρθε ο καιρός να πάει ο εγγονός του στην πρώτη τάξη, τον σταύρωσε και του ευχήθηκε «Καλά ξεμπερδέματα». Ακόμα και ο Χάρης -που είναι ο πιο σκληρός από όλους μέσα στην παρέα- δείχνει ανήσυχος. Η μεγαλύτερη αδελφή του, που τον ζηλεύει τρομερά, έδειχνε τον τελευταίο καιρό μεγάλη χαιρεκακία. «Τώρα θα δεις που έχει η αχλάδα την ουρά» του πέταξε με ένα περίεργο τόνο στη φωνή. Αυτό το τελευταίο ακούστηκε πιο τρομακτικό από όλα. Η αχλάδα έχει ουρά και στην πρώτη τάξη θα δούμε πού την έχει.

Δεν ξέρω πραγματικά τι να σκεφτώ. Νιώθω χαμένος και ώρες-ώρες θέλω να βάλω τα κλάματα. Το χειρότερο είναι που δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί στην πρώτη τάξη. Και κανείς από τους φίλους μου δεν ξέρει.

Σας παρακαλώ λοιπόν, όλους σας, αν έχετε λίγο καρδιά μέσα σας, πείτε μου τι γίνεται εκεί στην πρώτη τάξη. Θέλω να ξέρω· να προετοιμαστώ· αν χρειαστεί να λακίσω. Σας παρακαλώ· πολύ· πάρα πολύ.