Το μαρτύριο της πρώτης τάξης
(δια χειρός θείου Πάνου)
Όλοι φαίνονται ενθουσιασμένοι οι γύρω μου, επειδή σε
λίγες μέρες θα πάω στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Εγώ όμως δεν νιώθω έτσι.
«Τέρμα τώρα τα παιχνίδια» μου ανακοίνωσε σοβαρά ο θείος Σωτήρης. «Στην
πρώτη τάξη τα πράγματα είναι σο-βα-ρά. Θα μάθεις να γράφεις και να διαβάζεις». Η
θεία Λίτσα, που παρακολουθούσε τι λέγαμε, συμφώνησε. Κούνησε με τη σειρά της το
κεφάλι και, σφίγγοντας τα χείλη σε μία γκριμάτσα, συμπλήρωσε: «Την έβαψες
φίλε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
Δεν κατάλαβα τι μπορούσε να σημαίνει αυτό που μου είπε. Θα πρέπει, πάντως,
να ήταν κάτι κακό. Το ύφος της θείας ήταν σοβαρό· πολύ σοβαρό· πάρα πολύ
σοβαρό. Το χειρότερο όμως ήταν ότι με χτύπησε παρηγορητικά στον ώμο. Αυτό η
θεία Λίτσα το κάνει μόνο όταν έχω δύσκολα μπλεξίματα με τους γονείς μου και
θέλει να πάρει το μέρος μου, αλλά δεν μπορεί.
