Πολυτεχνείο - αφιέρωμα: στίχοι τραγουδιών

Θα βρείτε εδώ συγκεντρωμένους τους στίχους από τραγούδια που χρησιμοποιούνται στη γιορτή για το Πολυτεχνείο.
Διαβάζοντάς τους πάντως νιώθεις κάπως...
Γι 'αυτό αφιερώστε λίγο χρόνο στη μελέτη τους.
Το χρειαζόμαστε αυτές τις ζοφερές μέρες.

[Κάντε κλικ επάνω στη φωτογραφία για να τους διαβάσετε]

1- ΤΟ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ

Στη γειτονιά μου την παλιά  είχα ένα φίλο

που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν

όταν τραγούδαγε  φτυστός ήταν ο ήλιος

φωτιές στα χέρια του έβγαζε τ΄ ακορντεόν.

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τα άλλα

κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν

στρατιωτικά καμιόνια φάνηκαν στη μάντρα

με μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν

Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει

όταν ακούω από τότε ακορντεόν

κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει

δεν θα περάσει ο φασισμός.

2- Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κάποιος την έγραψε στο τοίχο με μπογιά

ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Λα λαλαλα.....

Ύστερα κύλησ' ο καιρός κι η ιστορία

πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά

ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.

Λα λαλαλα........

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

κι έπειτα γήπεδο, στοιχήματα, καυγά

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κι είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά.

3- ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς

θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θεέ μου πρωτομάστορα,

μ’ έκλεισες μέσα στα βουνά

Θεέ μου πρωτομάστορα

μ’ έκλεισες μέσ' τη θάλασσα.

Πάρθηκεν απ' τους μάγους το σώμα του μαγιού

τό χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου.

Σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσο.

Θεέ μου πρωτομάστορα

μέσα στις πασχαλιές και συ

Θεέ μου πρωτομάστορα

μύρισες την ανάσταση.

 4- ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες

οδηγοί της ελπίδας, οι πρώτοι νεκροί. (2)

Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν’ οι τάφοι

Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί.               (2)

Λουλούδι φωτιάς που βγαίνει στους τάφους

Μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί.                (2)

Απάντηση θα πάρουν μ' ενότητα κι αγώνα

για να βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί.       (2)

5- ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ

Όταν σφίγγουν το χέρι ] 2x

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο ] 2x

Όταν χαμογελάνε ] 2x

ένα μικρό χελιδόνι

φεύγει μέσα απ' τ' άγρια γένια τους ] 2x

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται ] 2x

η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται ] 2x

η ζωή τραβάει την ανηφόρα ] 2x

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα

6- ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα.

Με τόσα φλάμπουρα λάμπει λάμπει ο ουρανός.

Και τούτοι μες στα σίδερα κι εκείνοι μες στο χώμα.(2)

Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.(2)

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.(2)

7- ΑΡΝΙΕΜΑΙ

Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι

οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά

αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε

αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά (2)

Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι

να είσαι συ και να μην είμαι γω

που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις

με τη δική μου γη και το νερό (2)

Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι

να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό

αρνιέμαι να ‘χω σκέψη που σωπαίνει

να περιμένει μάταια τον καιρό (2)

8- ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

και μυρσίνη εσύ δοξαστική

μη, παρακαλώ σας, μη (τρις)

λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά

στα ηφαίστεια κλήματα σειρά

και τα σπίτια πιο λευκά (τρις)

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ (τρις)

με φοβέρες και μ' αίματα!

9- ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ

Είμαστε δυό είμαστε δυό κι η ώρα σήμανε οχτώ

κλείσε το φώς χτυπά ο φρουρόςτο βράδυ θα 'ρθουνε ξανά

Ένας μπροστά ένας μπροστά κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν

με τη σιωπή κι ακολουθεί το ίδιο τροπάρι το γνωστό

Βαράνε δυό βαράνε τρείς βαράνε χίλιοι δεκατρείς

πονάς εσύ πονάω κι εγώ μα ποιός πονάει πιό πολύ

θα 'ρθεί καιρός να μας το πεί

Είμαστε δυό είμαστε τρείς είμαστε χίλιοι δεκατρείς

καβάλα πάμε στο καιρό με τον καιρό με τη βροχή

το αίμα πήζει στη πληγή ο πόνος γίνεται καρφί

Ο εκδικητής ο λυτρωτής είμαστε δυό είμαστε τρείς

είμαστε χίλιοι δεκατρείς

10- Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ

Σαν τον αϊτό φτερούγαγε στη στράτα,

τον καμαρώνει η γειτονιά  απ΄ τα παραθύρια

με χαμηλά  τα μαύρα του τα μάτια,

λεβέντης ε…ροβόλαγε. (δις)

Στα μάτια του ένα, ένα σύννεφο

μεσ΄ την καρδιά, καρδιά του σίδερο

κυλάει το αίμα, σκέπασε τον ήλιο

κι ο χάρος ε…ροβόλαγε. (δίς)

Σφάλουν τα μάτια, μάτια κι οι καρδιές,

σφάλουν τα πα- τα παραθύρια

χιμάει μέσα ο χάροντας καβάλα

κι εκείνος χα…μογέλαγε. (δίς)

Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη,

ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά  κι ανανταριάζει

Γιατί  βουβά  'ναι τα βουνά  κι οι κάμποι

λεβέντης ε…ροβόλαγε. (δίς)

11- ΠΟτε θα κΑμει ξαστεριΑ

Πότε θα κάμει Πότε θα κάμει ξαστεριά, ε πότε θα φλεβαρίσει, πότε θα φλεβαρίσει, να πάρω το να πάρω το ντουφέκι μου,

Να πάρω το να πάρω το ντουφέκι μου, ε την έμορφη πατρόνα, την έμορφη πατρόνα, να κατεβώ να κατεβώ στον Ομαλό,

Να κατεβώ να κατεβώ στον Ομαλό, ε στη στράτα των Μουσούρων, στη στράτα των Μουσούρων, να κάμω μά να κάμω μάνες δίχως γιους,

Να κάμω μά να κάμω μάνες δίχως γιους, ε γυναίκες δίχως άντρες, γυναίκες δίχως άντρες, να κάμω και να κάμω και μωρά παιδιά,

Να κάμω και να κάμω και μωρά παιδιά, ε να κλαιν' δίχως μανάδες, να κλαιν' δίχως μανάδες,

πότε θα κάμει πότε θα κάμει ξαστεριά.

12-ΜπΗκαν στην πΟλη οι οχτροΙ

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές

την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

αδέρφια πήραν οι οχτροί

κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά

την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί

κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά

την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

μοιράσαν δώρα οι οχτροί

κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά

την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

κρατούσαν δίκιο οι οχτροί

κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια

σαν κάθε μέρα.

13-Τη ρωμιοσύνη μην τη κλαις

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει

Την ρωμιοσύνη μη την κλαιαις εκεί που πάει να σκύψει

Με τον σουγιά στο κόκαλο με το λουρί στον σβέρκο

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις

να τη πετιέται

Να τη πετιέται από 'ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει

και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου